غزلاں نی کتاب۔۔۔ سولی ٹنگی لو

غزلاں نی کتاب۔۔۔ سولی ٹنگی لو

سولی ٹنگی لو مہڑیاں غزلاں ناں مجموعہ آ۔ اس وچ میں جانی بجھی تے نظماں، گیت، ماہیے تے بولیاں کی شامل ناء کیتا۔

میں کوشش کیتی جے اردو نے کول کہاوے رہی تھی لفظاں کی لخیا گچھے تاں جے پڑھنے والاں کی سوخت ویہہ۔ ایویں وی کوہسار نے بہوں لوک ہن اپنے علاقے چھوڑی تے شہراں وچ اچھی تے بسی گئے۔ میں پلہچیاں یاں ترکیباں، اوخے لفظ تے فلسفے نے مسئلیاں کی شعر وچ بیان کرنے نے بجائے اپنے چار چفیرے کھرلیاں زندگی نیاں حقیقتاں کی شعر ناں روپ دتا۔ میں اوہ گلاں کیتیاں جہڑیاں عام آدمی نیاں گلاں یاں۔۔۔۔۔۔

بدل ساز بجانا
بارکاں خالیاں اپرا

پھل ساہڑے کیاں سکے
نیلیاں ٹاہلیاں اپرا

دو کہر اجڑے راشد
جوڑی بالیاں اپرا

انجمن فروغ پہاڑی زبان بنانے ناں مقصد یوء سا جے اساں رلی ملی تے زیادے سی زیادے کتاباں چھاپیے۔ کیاں جے زباناں نے بچاؤ ناں تعلق لخے ہوئے کمے نے نال آ۔ اساں اس پلیٹ فارم اپرا کتاباں چھاپنے ناں کم شروع کیتا سا جیہڑا الحمد لللہ جاری آ۔
کوہسار نے لوکاں واستے مہاڑا سنیہا یوء آ جے اپنی پچھان نی مڈھلی اکائی (مادری زبان) نے معاملے وچ احساس کمتری وچا باہر نکلو۔ کیاں جے زبان کسے وی تہذیب تے ثقافت ناں بستوں (ہتھیار) ہونی۔ واستہ یاء جاغی گچھو۔۔۔ اِس تھی پَہلیاں جے ساہڑے بَڑیاں نی بالی ہوئی اخلاق تے کردار نی بَتّی ہِسّی گَچّھے تے چاراں پاسے کلواخڑ پئی گََچّّھے۔

اِس تھی پَہلیاں جے ہمدردی، محبت تے خلوص نے گلاب، جِہڑے سُکنیاں سُکنیاں مُکنے اُپّر اَچّھی گے، ناپید ہوئی گَچّھن تے اَساں اِس خَشبو سی ہمیشاں واستے محروم ہوئی گَچھیے

اس تھی پہلیاں جے سکون تے اطمینان نے دَور نیاں یاداں ناں خزانہ وی ساہڑے کولا کُھلی گَچّھے

اِس تھی پَہلیاں جے اپنے آپ نالا نِکھڑے ہوئے اَس اپنیاں شکلاں وی پُہلی گَچھاں

اِس تھی پَہلیاں جے پہڑَّس (ہوس)، لالچ تے چِھکّو تان اَساں کولا وی ساہڑی انسانیت کََھوَسّی کِہنّے جِسرے شہراں وِچ رہنے والیاں نال ہوئی چُکیا

اَچّھو اَساں مُڑی تے اپنی کَچّی پَغڈَنڈی اُپّر ٹُری پَئیّے۔۔ اَپنیاں نَوّیاں نَسلاں کی چیزاں نے بجائے انسانیت نی بڑائی سِکھائیے۔

مَہاڑی تَہاڑی نَیں بجائے اُنھاں کی لیتری نے بارے وچ دَسیے۔۔ اُنھاں کی پَہچّھی ناں طریقہ تے لوکاں نی ہک دُوئے نال ہمدردی تے ہِلس ناں پَتہ لَگّے۔۔ اُنھاں کی دَسیے جے اوہ کِہڑا آَسمان سا جس نَیں اَس تارے اَسیاں۔۔ ساہڑی لوء کِیاں مُکّی گی۔۔ اَس اَسمانے اُپرا پاتال وچ کسرے اُلّہی لَگّے آں ۔

انھاں کی دسیے جے جنگ آزادی وچ ساہڑے بڈکیاں کسرے جانی نے نذرانے پیش کیتے اسے۔ انھاں آزادی نے بوٹے کی کسرے اپنی رت ناں پانی دتا اسا۔

اچھو۔۔۔۔ اساں اس بے خبری نی نیندرے کولا جان چھڑائی تے جاغی گچھیے۔ اپنے آپ کی لوڑنے نی کوشش کریے۔۔ حیاتی نے مقصد کی سمجھیے۔

یاد رکھیا۔۔۔۔ جیہڑے لوک دنیا پچھیں نسنے اوہ دنیا نے پچھیں نسنیاں نسنیاں آپوں کھلی گشنے۔۔ تے جیہڑے زندگی نے بڑے مقصد واستے جہدی وچ پئی گشنے۔۔۔ دنیا انھاں پچھیں ٹری پینی۔۔ انھاں نی مرید ہوئی گشنی۔ انھاں نے اشاریاں اپر ٹرن لگی پینی۔۔۔
۔۔۔۔۔۔۔

راشد عباسی