سجاد عباسی کی خوب صورت پہاڑی نظم
نِکیاں اَگّیں بے جی نی فِریاد
نِکیاں اَگّیں بے جی نی فِریاد
(بچوں کے سامنے ماں کی فریاد)
می یاد اَشناں اپنا اندر
کَٹھّا، کَسّ، کَنیر تے جَندر
واسطہ یا، ہُن بیڑیاں کھولو
نِکیو ! مِیکی اَندرے جولو
(اندر= گھر۔ کٹھا= صاف پانی کا چشمہ۔ کس= نالہ)
ہَبّے کَیں آ شہراں اندر
مال، پلازے، چرچ تے مندر
رونق، میلے، ہوٹل، ٹھیلے
پَر دل سَڑناں اندرو اندر
بِلڈنگاں تے گَڈیاں بڑیاں
ہَتھ سانَیں نِیاں بَنگاں چَڑھیاں
کھُمّاں ای آخن اِتھیں چھَلیاں
کھادُو نے نال پَہریاں پھَلیاں
(سانیں نیاں= سونے کی۔ بنگاں= چوڑیاں۔ کھم= مکئی کا بھٹہ۔ پھلیاں= فریش بین)
می چَنگے بس اپنے ڈوغے
سَغرانداں، برفُو نے پھوغے
آڑے، بَنّے، گَہل تے ناڑے
بَسنے کَہر کی جَندرے چاہڑے
(دوڑے= کھیت۔ سغرانداں= برف کا موسم)
جِسلے نی میں اِتھیں آئی
دِلے نی گَل نانہہ سُنی نہ بائی
نیلے نِمبلا کُوڑ نہ بولو
کَدیاں جُلسو؟ دَسّو آئی
(نیلا نمبل= مطلع مکمل صاف)
سجاد عباسی
