کہاٹا تے سدھر
(ایک کمی ایک تمنا)
ملیشیے نی وردی، اسے کپڑے ناں بنیا وہاء بستہ، دو کہنٹے ناں پیدل سفر، اترائی، ٹہکی (چڑھائی)، تہپ (دھوپ)، بدل (بارش)۔۔۔۔ اساں واستے سکول پڑھنا کوئی سوخا (سہل) کم سا؟
خصوصی طور اپر جسلے بدل (بارش) ہوئی گچھے تے ہک ہور عذاب۔۔ ہزارے تے پنجاب کی بکھو بکھ (جدا) کرنے والی کنیر (برساتی نالہ) چڑھی گشنی سی (طغیانی آ جاتی تھی)۔ کئی واری تے اسرے وی ہونا سا جے بدل مری (کوہ مری) وخ ہونا سا تے نیلے نمبلا (مطلع صاف ہوتے ہوئے) کنیر چڑھی گشنی سی۔ کنیرے اپر پل نائیں نی کوئی شے نیسی ہونی اس واستے اورارے نیں لوک اورار تے پارے نیں پار ڈھکے گشنے سے۔
سکول گشنے نیاں یاداں وچ ددے (والدہ) نیں ہتھاں ناں پکا وہاء پراٹھا ہک اجیہی سوغات سی جس ناں نعم البدل ہوئی اے ناء سکناں۔ اس پراٹھے وچ آٹا، پانی، کہر ناں دیسی کیہح (دیسی گھی)، سارا کیں (سب کچھ) ہونا یے ایسا پر اس نیں نال نال ہلس (محبت)، مامتا تے شفقت اتنی زیادے مقدار وچ شامل ہونی سی جے اساں اس کی کدے پہلائی (بھلا) نیاں سکنے۔
زندگی وچ بہوں کامیابیاں تے محبتاں لبھیاں۔ کوئی پچھتاوا ناء۔ شاید دوبارہ حیاتی لبھے تے فر اسے طرحے گزاری شوڑاں۔ اللہ پاک سکون دتا، آسانیاں دتیاں۔ اولاد نی نعمت دتی۔ خدمت خلق واستے قبول کیتا ایس۔ محبتاں نی فراوانی عطا کیتی ایس۔ الحمد للہ
زندگی وچ کوئی کمی نیہی۔ بس اوہ پراٹھا یاد اشناں جیہڑا ددے (والدہ) پکائی دینے سے۔۔ یا ہک ہور وی سدھر (تمنا) ای۔۔۔۔۔ میں ملیشیے نی یونیفارم لائی، کپڑے ناں بستہ چائی سکولے واستے ٹراں تے اوہ چھپرے (دوپٹے) نی چوڑ (پلو) کھولی تے دس روپے کڈھی (نکال کر)، مہاڑے متھے (پیشانی) اپر پیار دیئی تے مہاڑی جیوے (جیب) وچ بائی شوڑن (ڈال دیں)۔۔۔
حیاتی وچ ہبے کیں (سب کچھ) تھیا، بس یوء کہاٹا (کمی) آ۔
راشد عباسی